مباد یا رب به کِذْب و بهتان فروغِ آئینه زنگ گیرد
صفایِ باطن نَمی کُدُورَتْ زِ تیرگی‌هایِ أَنْگ گیرد
به گوشِ حیرت نیوشِ انسانِ پاکْ طینت مباد یا رب
دروغِ سرفتنه آشکارا طَرَب از ایجادِ وَنْگ گیرد
دروغْ پردازِ فِتْنه جُو را ذلیل کن چون که با دروغش
سِرِشتِ رَأفَتْ مدارِ انسان سُراغ از آیینِ جنگ گیرد
«درین جنون‌زارِ فِتْنه سامان، به شُعله کارانِ کِذْب و بهتان
مَجُوش چندان که عالَمی را نَفَس به دودِ تفنگ گیرد»*
به تک سوارانِ کِذْبِ عُریانْ همیشه لَعْنَت فرستَد انسان
چرا که شیطان زِ ِکارِ آنان چراغِ جادو به چنگ گیرد
ز فِتْنه سامانیِ خَبیثان همیشه دل را حَذَر ِبِوَرزان
امان از آن لحظه‌ای که انسان حقیقتی را جَفَنگ گیرد
به پاکدامانی ِزبانت ببال اگر حقمدار هستی
که قَلبَت از آن صفای عُریان - ودیعه‌ای بی درنگ- گیرد
مجالِ حیرَتْ ندارد انسان به عمرِ کوتاهِ خویش هرگز
چرا نباید حقیقتی را بَشَر به آغوش، تنگ گیرد
به ذاتِ آلوده با دروغ آدمی ندارد شرف به حیوان
به خُدْعه روباهِ پیر شاید تواند آری پلنگ گیرد
بصیرت است از گزندِ هر کِذْب أَمانِ انسانِ پاکْ سیرت
بدین بصیرت دروغ گویی چگونه باج از زرنگ گیرد؟
فراهم استَتْ به یُمن ایمان رهایی از کید و مکر ِشیطان
فروغ ِخورشیدِ نورْ آذین مگر ز ظُلمت چه رنگ گیرد؟
اگر بر افرُوزَد آدمی در دلش فقط شوقِ معنویّت
به بر عروسِ مصونیت از گزَندِ شیطان قشنگ گیرد
مگر شَر انگیزی‌ای مُبَرْهَنْ‌تر است آیا در این جهان از
دروغِ محضِ تباهکاران که دل از آن آذرَنگ گیرد؟
ز کاسه لیسیِ بزم ِشیطان دروغ گویان چه طَرْفْ بندند؟
کسی‌ست عاقل که هرگز آنی نَه سَر به آماجِ سنگ گیرد
مباد یا رب به کِذْب و بهتان فروغِ آئینه زنگ گیرد
صفایِ باطن نَمی کُدُورَتْ زِ تیرگی‌هایِ أَنگ گیرد
* بیتی به وام از حضرت بیدل