شعـر 

شعر باید سرود جان باشد                 تازه و دلکش و روان باشد

چون گل ِ بامدادی  ِ خورشید             روشنی بخش ِ باغ جان باشد

شعر باید صمیمی و یکدست              خوب و دلچسب و مهربان باشد

پرده ی ذهن را نیازارد                     معنی اش در خور گمان باشد

شعر باید بجوشد از دل و جان             تا که دلخواه این و آن باشد

با زبان دل آشنا  گردد                        دم به دم  بر سر زبان باشد

شعر باید ظریف و ژرف و زلال            مثل دریای بیکران باشد

شعر باید که چون جوانه ی گل             خرّم و تازه و جوان باشد

شعر باید اگر نشست به لب                  با دل و دیده همزبان باشد

گر دهان  باز کرد مثل صدف               درّ ِ  نابیش در میان باشد

شعر باید بلند و نغز و بلیغ                    دامن افشان  ِ کهکشان باشد

ریشه هر چند در زمین دارد                  صورت آرای آسمان باشد

کهنه یا نو ز هر قبیله که هست              دست پرورده ی زمان باشد

شعر باید شراره ی مستی                      رمز اسرار عاشقان باشد          

شعر نابی چنین سزاوار است                 جاری از هر لب و دهان باشد

چون غزل های حافظ شیراز                   تا سخن هست جاودان باشد  

                             محمد روحانی ( نجوا کاشانی )