فکر کن زلزله افتاده به کوهی که تویی
سیل و طوفان شده در کشتی نوحی که تویی
فکر کن بعدِ کتک خوردن و افتادن، باز
"ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز"
دست در دست تو سر را به خیابان زده ایم
دل نبستیم به شیراز و به تهران زده ایم
خوابِ من رفت و هم آغوش شدم با اتوبوس
مثل خوابی که گره خورده به نافش کابوس:
چشم تمساح پر از اشک شد و زاری کرد
عاشق روی زمین بود و زمین خواری کرد!
راه افتادم و هر جاده زمین را طی کرد
آن قدَر دور زد آخر همه شان را قی کرد
تف شدم توی زمین های کشاورزیشان
وسط برف زمستانی و سگ لرزیشان
پخش بودم کف بی خوابیِ شب در جاده
در سرم حال و هوای هذیان افتاده
اتوبوس از سر شب تا دل شب یکسره رفت
خواب من آمد و از راه همین پنجره رفت
کوه بالای سرم مانده، معلق شده است
فکر کن معجزه ای باز محقق شده است
فکر کن گیر شدم در بغل صندلی ات
گیر در چون و چرا و اگر، اما، ولی ات...
باز سرگرم شدم توی مسکّن هایم
دلخوش صوت پر از حزن مؤذن هایم:
"اشهد انّ علی" ساکن این شهر شده ست
"اشهد انّ علی" با همه تان قهر شده ست
چاه فهمیده که اندوه تو را کم دارد
نخل فهمیده که دستان تو زمزم دارد
"اشهد انّ" که از خواب پریدم با درد
پرِ دردم... پرِ دردم... پرِ دردم... برگرد...
فکر کن دست به دامان نگاهی شده ام...
فکر کن یونسِ افتاده به ماهی شده ام
"شام آخر" شده و خواب نمایت شده ام
مثل "هفتاد و دو تن" سر به هوایت شده ام...
می رود "خون خدا" روی زمین دست به دست
بین این قوم خدا دیده ی گوساله پرست!...
چشم وا کردم و از صندلی ام دور شدم
راه افتادم و در تاک تو انگور شدم
راه افتادم و حالا وسط تهرانم
مثل یک یوسفِ جامانده ته زندانم
دست در دست تو و خسته از این چرخ کبود
بعدِ یک عمر رسیدیم به شهری که نبود!
شهر درگیر زمین گیریِ در تب شده بود
ما سرِ ظهر رسیدیم ولی شب شده بود!!...
فکر کن از نفس افتاده کسی در تهران
تا نفس هام نیفتاده مرا برگردان...
کوچه در کوچه، خیابان به خیابان رفتیم
فصل ها پشت سر هم به زمستان رفتیم
دست در دست شدیم و سفری شد آغاز
بعدِ یک عمر نخوابیدن و رفتن هم باز،
"ره نبردیم به مقصود خود اندر" تهران
"خرم آن روز که" در شهر ببارد باران...