دلتنگ تر از نرگس چشمان تو این سینه ی تنگ است

آوخ که من ام شیشه و این بازی تقدیر چو سنگ است

صد بار از این حاشیه تا ساحل ابروی تو راندم

هر بار دلم خانه ی چشمان تو را دید که جنگ است

در خاطره ی چشم شبی سرد، کمان دار نمانده ست

بر سینه ی آرام سحرگاه دلی، زخم خدنگ است

این خانه ی دریای نگاهی که تو دیدی، همه پر اشک

هر گوشه از این خانه ی مغموم، در اندوه نهنگ است

در حشمت این صخره ی سرخی که غنوده ست به الوند

نقشی است که یک پرده ز دلدادگی ماه و پلنگ است

***

هنگام که این قصه سرآمد و سرآغاز سحر شد

هنگامه ی تنبور و سه تار و دف بیداری و چنگ است

پایان غزل، فرصت آغاز سرودی است که با گل

بشکفته ولی نیمه ی هشیاری این شور درنگ است

                                                       پنجم اسفند نود