تحمل !

آن لحظه که طبع شعر من گل می کرد

دیوان غزل هوای بلبل می کرد

از شدت درد، واژه ها تب کردند

ای کاش مرا کسی تحمل می کرد 

این نورها !

این نورها ، تشعشع شمشیر آخته است

این آب نیست، کاسه ی سربی گداخته است

حالم بد است، این همه عنوان برای چیست؟

این مهره ها نشانه ی سرباز باخته است

 آئینه ی نشکن

غنچه ها در باغها  آهن شدند

خودنمائي ها دوصد خرمن شدند

قصه ی  آئينه ی چيني چه بود!

از قضا  آئينه ها  نشكن  شدند.