ای شعر...

نمک سوده کن آسمان تنهایی ام را...

***********************************

گل نیلوفری ام...

کنار پنجره ی دل, جایت خالی ست...

سکوت بی ترانگی حضورت...

هنگامه ی غبار دردهایم شده است...

و سوز سرد خاطره ها...

فضای تنهایی ام رابی قرار....

تلاطم غم و نبودنت...

می شود بهانه ی ریزش اشک ها...

خسته ام از سایه های دلتنگی و تنهایی...

ای گل زیبایم...

می توانی تمنای چشم هایم را ...

از شقایق های واژگون بپرسی...

می دانم...

دوباره تعبیر خواهد شد...

حضور گام هایت بر ساحل عاشقی...

و سطر سطر دفتر دل...

پر خواهد شد از طراوت مهربانی ات...

و من لالایی آرامش خود را...

در قامت سبز تو خواهم گفت...

شعف احساس من...

پروانه ای ست...

که لحظه شمار رهایی از پیله را دارد...

(رضا)