گر چه   می گویند      مهمان       از حبیبان   خداست

بی تعارف...خانه ی    بیچاره   را      مهمان  بلاست

در   نداری   صاحب   مهمان شدن  یعنی  که    مرگ

معنی    حرف    مرا    می فهمد      آنکو     مبتلاست

چند  روزی   شد   که   دور  از  جانتان   در  خانه ام

آمده   مهمان    ز    شهرستان و بر لب جان  مراست

بیشتر    هرچند    اخم   خویش  در هم      می کشم

این جماعت  کمتر از  رو  می رود این  رنج   زاست

بچه هاشان     بدتر    از  خودشان  اذیت  می کنند

بچه مهمان   واقعا     مانند      درد  بی      دواست

همسرم    دوشینه  می فرمود: کج  خلقی       مکن

گفتم:  ای  بانو!  نمی رنجی  اگر   از  حرف راست

ایلغاری   را    که    اقوام    شما          آورده اند

کی  مغول آورده بر ایران به هنگامی  که  خاست؟

می خورند  و   می روند   اما   نمی فهمند    هیچ

بهر    جبران      خسارتشان  چه  محنتها مراست

هر  چه  در  انبار   بنشن بود و روغن شد تمام

نیست اندر کیسه  کشک و نیست اندرکوزه  ماست

عده ای نارفته   ناگه     عده ای   دیگر     رسند

من   نمی دانم   که   اینجا  خانه  یا   مهمانسراست

بهر    دفع    این   بلای    ناگهانی   روز و شب

دستهایم   بر   دعا  با    گریه های   بی صداست

در   هجوم میهمان«شاطر»چوشد بیهوش گفت:

ذنب لایغفر  نکردم  پس   چرا   اینم     سزاست؟