آفرین برچشم تو کز دل قرارم برده است

ناز آن ، سرزندگی از روزگارم برده است

فکر بکرم هر دلی چون موم کرده ، وای از او

 با دل سنگش تمام ابتکارم برده است

دادرس چون نیست دادم را بگویم با چه کس

هان ، چرا گیسوی او بالای دارم برده است ؟

افتخارم عقل بود و ذره ای فرزانگی

فر و کرّم رفت و بدتر ، افتخارم برده است

اعتباری داشتم همسنگ پیر میکده

پیرم ازغم ها نموده اعتبارم برده است

تا که شد لبخند او دار و ندار قلب من

گریه سهمم کرده و دار و ندارم برده است

جبر آغوشش برد دین از قلوب مومنان

دین من زایل نموده اختیارم برده است

دوره افتاده مرا صد پشت عاشق خوانده است

آبروی جمله ی ایل و تبارم برده است !

گل به بستان بی رخش هرگز نروید زین سبب

گویم او شادابی فصل بهارم برده است

مردمان آتش زده بر سینه ی "سودازده"