( چراغ همت )

وفا کن ای دل که بی وفـا را  ،  بـه جـز نـدامت ثمـر نباشد

 اگـر محبت نـرویـد از دل   ،    نـمـاز جـان را اثـر نباشد

 به سنگ مانـد  دلی که بـا آن  ،   لبی نخنـدد سـری نجنبـد

 بمیرد آن تن که صاحبش را ، هـوای عشقی بـه سر نبـاشد

دلا سفر کن به کوی جانان  ، که جان ز هجرت صفا پذیرد

 و گـر نـه انسان بساید آسان  ،   اگـر دلش در سفـر نبـاشد

 چـه ارمغانی ز عشق بهتـر  ، نشانی از آن بـه دیـده بنشان 

که هر که با دل گرفت الفت  ،   به عشق کوشد مگر نباشد

چنان بیفـروز چراغ همت  ،   کـه پـرتـوش بـر جهان بتابد

چه سود حاصل ز رنج بـردن ،   اگـر به گنجت گهر نباشد

دلی که شبها ستار ه خوان شد ،  به تیره روزی نمی نشیند

 چنـان خدا را کننـد قسمت  ،   کـه خفتگـان را خبـر نباشد

 دل خیـالـم در ایـن گلستان   ،  بـلـنـد سبـزی بـه راه دارد

 بـه چشم جانـم نمی نشینـد  ،   اگـر که چشمم به در نباشد  

                   محمد روحانی ( نجوا کاشانی )