اسیر نفسم و جز خویش شیطانی نمی بینم

به آئینه شدم خیره ... نه... انسانی نمیبینم

زلیخایم نظر افکند در چاه و فراری شد

منم  آن یوسفی که ... هیچ خواهانی نمیبینم

میان هفت دریایم و ساحل جز سرابی نیست

بیابان در بیابان ...  قطره بارانی نمیبینم

از آن روزی که ظرفم را ز بی میلی شکست و رفت

شدم لیلای قلب خویش و احسانی نمیبینم

...

به سر دارد میاید قصه ام همچون کلاغی که

همیشه می روم این راه و پایانی نمی یبنم