پدرم را ،

با تمام خستگی ها یش

ومادرم را ، با همه ی خطوط شکسته ی نشسته بر پیشانی اش

و برادرم وخواهرم را

وهمسرم را

که مهربان ترین معلم سرزمین من است

و فرزندانم را

که همه ی سرمایه های منند

دوست دارم

و همسایه هایم را ، که هر روز با سلامشان صبح آغاز می شود

و سرزمینم را

که در آن به دنیا می آیم ،

بزرگ می شوم ،

پیر می شوم ،

و در آغوش مهربانش می میرم .

و رقص پرچم سه رنگ در اهتزازش را

هنگامی که نسیم برایش آواز می خواند؛

و مردمان سرزمینم را و ایمانشان را

که با دست های مهربانشان

مهر می کارند و عشق درو می کنند؛

و خاکش را ؛

گندم زار ها و شالیزارهایش را ؛ آرامش دشت ها و استواری کوه هایش را؛

خروش خزر ، کارون ، اروند و خلیج همیشه فارسش را ؛

وحتی کویر لوتش را

 با جزر ومد مجنونش ،

مجنون می شوم ....

,من همیشه کربلا را تا پنج می شمارم

و در کربلای پنج دلم هوای شلمچه می کند

ودلتنگی ام را هر غروب

با اذان موذن زاده اردبیلی با خداقسمت می کنم .

دوست دارم وطنم را ،

وشهیدانش را

آنان که

همه هستی خویش را برداشتند

تا چکمه ی گل آلود هیچ متجاوزی

پا بر این خاک مقدس

نگذارد..

وطنم همه ی خاطرات من است .