محـراب ابرو

الا  ای سرو خوش قامت مرانم از سر کویت

که خوش کردم دلم را بر، خم زلف و دو ابرویت

مرا این بس که بنشینم میان حــلقه ی مستان

تو ساقی باشی ای جانا ، و من بیننده ی رویت

لبان لعل توهمچون ، چراغی روشنی بخشند

همه گم کرده راهان را هدایت می کند سویت

نماز و روزه و خمس و زکاتم هیچ می بینم

جهاد و حج چه باشد جز طواف دور ِگـیسویت

پریشان بینی ما را ، تو با یک جلوه رسواکن

پریشان کی بود چشمی که بیند یک نظر رویت

به آب توبه غسلم ده ازین دین و مسلمانی

که این دین و مسلمانی ندارد راه بر کویـَـت

الهی جان صد مجنون فدای زلف مشکـینت

رخ نیلی ِصد لیلی ، فدای روی نیکـــــویت

زبان شعر الکن شد چو در وصف تو افتادم

سبو بشکسـت و جام افتاد و هوشم رفت از بویت

اگر سیل بلا آید ، جهان را غرقه گــــرداند

مرا بیم هلاکی نیست در، محـراب ابرویت

مصطفی معارف   18/5/77   تهران