مرهم بهبودی

رخ زیبایت اگـــــــر باز ببینم ، چه شود؟

پیش چشـــمان سیاهت بنشینم ، چه شود؟

دل ما رنجه مدار و سخـــتــن آخــــــر گو

که من انگشتری و یار نگــینم ، چه شود؟

سایه ی زلف سیاهت ، اگــر افتد به سرم

دانه از دام لبانت چو بچـینم ، چه شـــود؟

آخر ای برده زکـــــف جان من بی چاره

در حریم تو چوخلوت بگزینم ، چه شود؟

تو که با ماهـــرخان شور و نوایی داری

گر شوی ای گـل من ، یار و قرینم ، چه شود؟

چــــــــــــشم بیمار مرا مرهم بهبودی ده

مرحـمی کز اثرش ، یار ببینم ، چه شود؟

تو که از خانه ی دل دوش برونم کـردی

ببری باز بدان خــــانه ی دینم ، چه شود؟

من که درکوی ِزخود بی خبران جا دارم

گردهی جای به فردوس برینم ، چه شود؟

مصطفی معارف / اردیبهشت / 69 تهران