گـَــــــرَت از سیـــــنه خیــــــزد آه ، بیخود
کِشــَـــــــد تا آسمـــــــان هـــا راه ، بیخود
مکن گــــــــم دســـــت و پــای خویشتن را
که شــــــــد دودی بلنـــــــد از کاه ، بیخود
منه پا هیـــــــچ در بیراهــــــــه ای دوست
به مکـــــر و خدعـــــــه ی روباه ، بیخود
نپرهیـــــــزی گـــــــر از افـــــــراط شـــاید
کند دســــــت تــــــــو را رو ، باه ، بیخود
اگــر چـــــــــه عاقـــــــــل ایزد آفریده ست
بشـر هـــــــم می شــــــود خر ، گاه بیخود
خــــــری از دور عــرعـــر کــــــرد هر گاه
نـــــــــباید زود ، زد خـــــــــرگاه ، بیـخود
که در حــــــــــیرت فرومـــانـــــــــند مردم
که می مانـــــــــند باز افـــــــــواه ، بیخود
حریصـــــــــان ورشکــســـــــتند ای برادر
گشــــــایند ار چـــــــــه هی بنگاه ، بیخود
شنیدســـــــتی شــــــــــبی لیلی به مجنون
پیامــــــک داد با همـــــــراه ، بیـــــخود ؟
سرت ، گوشــــــت ، نجنـــــبـیده ست آیا ؟
نجُستی غـــــــــیر مـــن همــراه ، بیخود ؟
جوابــــــش داد مجنــــــــون : لـــیلی من
چرا شک می کنـــی هــــــی گاه ، بیخود ؟
بگــــــو آیــــا مــــــن از غــــــیر تو هرگز
گرفتــــــم بوســــه ای تنــخـواه ، بیخود ؟
ز بــــس که می کشــــــــم آه از دل خویش
خـــــــودم را کــــــــــــرده ام اوّاه ، بیخود
کُـــــــنـَـد ، لیـــــــلای خوبـــم ، غافلی تو
همــــــــین حرفـــا مـــــــرا گمراه ، بیخود
ببیـــــــنم ، واقــــــــــعا تــــو دوست داری
که مجنونـــــت کنـــد ، گم ، راه ، بیخود ؟
بـَــــد اســــــــت آرام جــــــــان مـــن تکبّر
چـــرا آدم شــــــــود خـــودخواه ، بیخود ؟
فــــــــدای روی ماهــــــت جـــــان مجنون
کــــه نشناســــی تو راه از چــــاه بیخود !
تو پنـــــــداری کــــه افتـــــــادم من از سر
گذشــــــته عمـــــــرم از پنـــجــاه بیخود ؟
شنیدی هر چـــــه سر زد از من ای دوست
نپرس از مــــن که « مَا مَعناه ؟» ، بیخود
خــــــدا چــــــون روز محـــــشر بندگان را
نخـــــواهـــــد داد پـــاد افـــــــراه ، بیخود
بـــــــپرهـــــــیزیم مـــــا از هـــــرزه پوئی
نــــــپویـــــد راه ، عـــــــبد الـله ، بیخود