سیاهی!

سیاهی من امشب سیاهم؛

سیاهم !

به سان پر قیرگون کلاغان

که امشب کلاغی سیه بر سر بام شعرم نشسته!

تمام فضای دل آکنده از رنگ پرهاش

وگوشم

پر از قار قاری غریبانه و گنگ و خسته!

سیاهی؛ مرا دیر گاهی است ظلمت پرستان

به زنجیری از جنس شب بند بستند!

دلم را؛ دل آن آبگین جام جم را

به سنگ نفهمیدن این کور موشان شکستند!

ودر ظلمت بویناک مغاک دل خود

به نظاره مرگ خورشید عشقم نشستند!

سیاهی؛ سیاهی؛ سیاهی!

مرا این سیه قلب مردم چه آسان شکستند!

مرا می شکستند ؛

در هر کلامی که ازنیش آلوده کژدمان

مایه ها داشت!

مرا می شکستند ؛

درهر نگاهی که رنگ پلید ریا داشت!

مرا می شکستند ؛

در هر سرودی که از زندگی ؛عشق؛ از نور می گفت!

و بوی کریه عفونت ؛هوس ظلمت ؛ ازژرفنایش می آمد!

مرا می شکستند؛

در هر کلامی که چونان جنازه؛

به کف بیرق زندگی داشت!

و با مویه ای چندش آور

پیامی ز سر زندگی داشت!

مرا این پرستو کشان بر شکستند!

مرا کرکسان سیه زنده تاراج کردند!

وحتی به من فرصت مرگ را هم ندادند!

در این انجمادها سیاه زمستان بی باوری ها؛

دل زنده ام را؛

به منقار بی رحم خودخواهی کینه جوشان؛

شتابنده بیرون کشیدند!

مرا بال و پر بسته در خون کشیدند!

دل زنده را ؛

مرده خواران دل مرده خوردند!

همه هستیم را به تاراج بردند!

واین استخوانها ی گور آشنا را

به گور سیاه فراموشی سینه هاشان سپردند!

سیاهی!

سیاهی من امشب سیاهم؛ سیاهم !

به سان پر قیرگون کلاغان

که امشب کلاغی سیه بر سر بام شعرم نشسته!

تمام فضای دل آکنده از رنگ پرهاش

وگوشم

پر از قار قاری غریبانه و گنگ و خسته!





مهرداد بهار