تو راز ِ  خلقتِ   پیدای پنهان  را   نشان دادی

و طرحی نو  به پینه پینه ی  فرم ِ زمان دادی

حضورت را  نشاندی قرن ها، در واژه ای  ممتد

ندیدیمت .........اگرچه چشم هامان را......تکان دادی

تکان دادی رکود ِ بهت ِ ذهن ِ بسته ی ما را

و بر افکار ِ  خاک آلوده، مُشتی   آسمان دادی

تمام ِعقربک هایی که می رقصند و می خوانند

نفهمیدند در هَر نُت ، چه شوری ... بی امان  دادی

بشربا قصه ی غمگین ِسیبی سرخ می چرخید

تو با یک قصه ی دیگر،  به سیبی سرخ جان دادی

همیشه حس خوب ِ انتظارت  ممتد و   جاریست

تو بارانی که با هر قطره..........دریا  را... نشان دادی

اکرم بهرامچی