به تقدير تن نداده ام

تا بپوسد تنم

بگذار ببارد ؛ باران

تن من چتر نيست  تا نگذارد

خيس شود دلم

اين روز هاي پر اتفاق هم تمام مي شو د

تمام مي شود تمام من

تمام آنچه تو مي خواستي

بالاي سرت را نگاه كن

باران مي بارد

سنگ مي بارد از دوست

همين چند سطر بالا بود

كه چترم را بستم

تا دلم را قرباني تو كنم

تقدير چنين بود

من كه تن به تقدير نداده بودم

در تقاطع اين خيابان

همه چيز تمام مي شود

پلاك ها همه فراموش مي شوند

و كسي به آدرس تو نامه نمي نويسد

از آغاز كه اين گونه نبود

اين گياه وحشي چرا  در پوست من مي رويد ؟

حلاج را به دار كردند

كه اين گونه سخن نگويد

تقدير چنين بود

كه بر دار شود تا سخن بماند .