با این نسبت دوری که پیدا کرده ام

با خودم

و با شعرهای دبستانی باز باران

در این زنده بودن های شهرآشوب

و این اعتراف مکتوب

من با مرگ دعوا کرده ام

گفته باشم ،سالها پیش  

این رکود زندگی در کوچه و بازار

مرا می آزرد

و اکنون نیز

همه می دانند

که دارد دست و پا می زند

با زنده بودن

مثل درختی تکیده در چله زمستان

این من

دست به گریبان

و ای دریغ از همراهی

یگانه یاران

دراین روزهای سرد و برفی بی درد

آتش گرفته خانه ام

حالا بی درنگ ،بیا و برگرد

بگذر از این دروغ شبگرد

از این سکوت و این شکیبایی

و از این خنده های ریز

که بر جان باغ

این باغ تن داده به پاییز

افتاده و می برد هر کسی را

به شهر رسوایی  

دل عالم در مشت

طوفان بدست، آمده ای

مثل کبریتی

نطفه جرقه ای در پشت

ای آتش نشان لحظه های بی کسی من

در این هوای مه آلود گرگ و میش

از این بیش

مرا میازار