بیا صیّاد بگیر جان دل ما

به ویرانه نباشد حاصل ما

بزن تیری به قلب این دل زار

بکن از ریشه این آب و گل ما

 خانه

چند بار به تو گفتم از خانه نرو بیرون

شوریده دل رسوا دیوانه نرو بیرون

هر بار که تو رفتی غم دادی بمن آخر

باشد که خطر آنجاست پروانه نرو بیرون

سکوت

این سکوتم چشم دل رادوخته

در دل آخر آتشی افروخته

او سپرد خاکسترم را دست باد

پیکر کو پیکرم کو سوخته ؟

==================

هراسانم چو آن آهوی دشتی

روان در کوه و صحرای دل خویش