( رنگ خدا ) 

 تا نشکنی آیینه را  ،  عیبت نمی آیـد بـرون

بینش دگرگون می کند ، چشم تو را بی چند و چون

در من مبین ای آشنا ،  بیداری اندیشه را

من عقل را گم کرده ام ،  در پای پرچین جنون

پرسید خورشید از سحر ،  جای پریشانی کجاست

خندید و گفت آنجا مرو ،  تا دل  نگردد واژگون

در تنگنای زندگی ،   نومید از رحمت مشو

اندازه  دیگر می شود ، از این ستون تا آن ستون  

از انتقام ِ تند رو   ،  تا می شود پرهیز کن

طفل دبستان خرد ،  خون را نمی شوید به خون

هر گوشه ای از این جهان ، می گیرد از ما امتحان

میدان تهی کردن چرا ،   بیرون بیا از آزمون

هر گز نمی گردد جدا ،  رنگ دل  از رنگ خدا

 وقتی یکی شد رنگها ، هم از درون هم از برون

                            محمد روحانی ( نجوا کاشانی )