وقتی‌که در چکامه‌ٔ من رقصید

با ناز و عشوه دخترِ مکزیکی

آن دلفریبِ لُپ‌گلیِ زیبا

در گرگ ومیشِ خانه‌ٔ تاریکی

با یک لباسِ گُل‌گُلیِ پُرچین 

با یک نگاهِ مثلِ قمر گیرا 

در من حُلول کرد و قلم بی شک

گم کرده بود دست و دلِ خود را

من مثلِ مولوی به سماعی ژرف

یا مثلِ حافظم به شبِ شعری

رقصید وچرخ‌زد، منِ دیوانه

گفتم برایِ او به تبِ شعری

ای چشمِ تو سپاهِ سیاست‌ها

کی آمدی به خانه‌ٔ تاریکم؟

یک‌لحظه رقص بس‌کن وجانِ من!

بنشین کنارِ من به تو نزدیکم

امشب نه شاعرم نه پُر از شعرم

نه شاعرانه حرف وسخن دارم

نقاش چشم‌هایِ توأم امشب

لب‌هایِ بسته رویِ دهن دارم

بنشین کنارِ من بِکشم چشمَت

با تار و پُودِ عاطفه و احساس 

بر رویِ زلف‌هایِ پریشانت

ترکیبی از درخششِ یک الماس

ناگه ز خواب پاٰشدم و دیدم

بر بازوان لطفِ تو سر دارم

دیدم که از تو دخترِ مکزیکی 

فرزندهایِ شهد و شِکر دارم

آری دو دختر،عاشقِ آئینه

در کسوت و ظرافتِ پروانه 

با یک پسر که حضرتِ قلبِ ما

باشد همیشه در دلِ این خانه

سیدمحمدرضالاهیجی