نمی خواهم کبوتری باشم و

شاخه صلح را

بچسپانم به حلقه سیاه موهایت

نه

از من و

این شهر سالخورده

گذشته است

که ساعت ها

روی صندلی  زرد مترو

زل بزنم به چشم های زیتونی  و

از پشت  این شیشه های لال

 برایت دست تکان دهم..

با خیالت که بر گردم به خانه

ایستاده ای میان قاب  و

آواز های بومی ات را

هااا می کنی  روی صورتم...

نوک انگشتانم را به گونه هایت که بچسپانم

 جیغ می کشی و

پرت می شوم وسط اتاق

وبعد

تو چای میریزی و

من

تنها ترین سیگارم را دود می کنم 

از بخار روی فنجان

بوی باروت می وزد  لای موهایت

سرخ می شود

صندلی مترو

قاب عکس و....

سایه ستاره ها که می افتد روی صورتت

من و این شب مأیوس

محو می شویم

در هلالی های آخرین پک سیگار...