(( نمی دونم دوستان این دلنوشته را شعر می دانند یا نه . ولی هر چه که هست برای من عزیزه ))

در روزی از پیش تعیین شده

به کوه می زنیم

نه از روی اجبار

نه اینکه بفرستندمان تا کمین گاه دشمن را

شناسایی کنیم

بلکه به دلخواه

تا با دوستان نفسی تازه کنیم

خاطره ای رقم بزنیم

در پناه صخره ای می خزیم

نه از ترس ترکش خمپاره

و نه از بیم افتادن بمبی بر سرمان

بلکه تا باران نگیردمان

که مبادا سرما بخوریم

...   ...   ...

خیلی وقت است جنگ تمام شده

و همه جا امن و امان است

کوله پشتی هایشان را از پشت

درمی آوریم

تا پایمان تأول نزند

بند پوتین هایشان را شل می کنیم

کنسروهایمان را

با سرنیزه ی تفنگهای شان باز می کنیم

و آخر سر با شکمی برآمده

قمقمه هایشان را

لاجرعه سر می کشیم

سیر که شدیم

زنجیر پلاکشان را

لای انگشتانمان می چرخانیم

و از هر دری سخنی ...

سر صحبت را به سیاست می کشانیم

که :

به ما چه

نمی رفتند

تا زنده بمانند ...