ماه ام از چاه مي زند بيرون. تا که جزء  ستاره ها بشود.

مي رود با نسيم – سرگردان- توي آغوش شب رها بشود.

مي رود پا به راه بگذارد. نطفه ای از ستاره بردارد.

در شبي كه ستاره ها مست اند؛ با خدا غرق ماجرا بشود.

ماه ام از كودكي دلي خون داشت.دردهاي بلوغ را فهميد.

(خَرم از كُرگي دمش را خورد. خورد و خورد و دروغ را بلعيد.)

مثل يك قورباغه در دل شب، هاي و هويي عجيب با خود داشت.

ماهيان را به بركه اي بخشيد. آب هاي شلوغ را بلعيد.

ماه من، ماه زيستن در تن. ماه شب هاي بي خطر هرگز!

ماه من: نور، روشني ، مهتاب. ماه دل هاي دربدر هرگز!

شايد امشب طلوع در راه است. ماه من توي چاه هم ماه است

درد و دلشورها و كابوس از... نامِ بالاترين پدر هرگز!

من سراسر شبم به بيداري، گرچه چشمان شهر گمراه است

ماه من توي چاه هم باشد، اول و آخرش همان ماه است.

((باز دندون تيز و خونه ي خاله)) چاه و مرداب و بركه و چاله؛

راه جاري شدن به اقيانوس راه آغاز نور اين راه است