جهــان را عارفــان ، دنیـــا گرفتـند

هـمـــه دنیـــا به زیـر پـا گرفتــند .

فقط دنـیـــا ، بـبـــایـد؛ پایـکـــوبی

دو دست افشان سوی اســما گرفتند

که پـا کوبـنـد و دست افشان نمایند .

رهـــا ، لا ، کرده ؛ و الاّ ، گرفتـند

زکـعـبـــه بـرده ؛ ره سوی کلیســا

مـکان در خــانهء ترســا گرفـتـنـد .

نشان از دوست در هرجاست دستی

ز ، هـر افتــاده ای ، از پا گرفتند .

منیت را ، رهـــا ، کـردنـد ؛ و با او

درون حلـقـــهء « هــو » جـا گرفتند

ز، هر رنگی ، جــدایی صــرفه دیدند

زنیــرنگ « ا لامان »» ، امضـا گرفتند

که بـیــرنگی ، نشــان عارفان ا ست

چو نآب آبی ، شدند ؛ این ، تا گرفتند

طــلاق زور و زر ، از دسـت تزویر

چه مشکل می نمــود ؛ امــا گرفتـنـد

اســیر طـیف اهــلان ، ناگـزیـر است

زدسـت او هـم اســتـیـلا ، گـرفـتـند.

میـــان آتــش ، و پـای بـرهـنـــه

زآتش سـو ز را ، پـر وا ، گرفتـنـد

همــه مرغــــان، زیبـــای هو ا جس

پـر پـرواز در بالا گـرفـــتـــنـــد .

تمــــام نقـــد امـــروزی ، نهـادند

برات و بهــره اش ، فـردا گرفتـند

ز خـود خــالی شــدند و از هیـاهـو

هــوای «هــو» ازین ســودا گرفتند 

فقط هـو گفت و هـو گفتند و گفتیم

ز هـو ا فتاده ؛ از هـو پـا گرفتـند

نمـی دانـی ؛ نمـی دانـی ؛ چـگونــه ؟

ز نیـش مـار هـم ، حلــوا گرفتـنـد



حق علی‌

مهرداد بهار