سکوت، مرثیه خوان است و صبر، حیران است
 میان این همه لبخند، شهر، ویران است
 
مگر به مهر تو سامان دهم به خیمه ی جان
 که حال و روز دلم سخت نا به سامان است
 
تمام شادی و غم، بی تو فکر بیهوده ست
 وصال و هجر تو مصداق درد و درمان است
 
چه شد کرامت انسان! کجاست غیرت مرد!
بشر هنوز گرفتار تکّه ی نان است
 
من خراب! زتوفیق شوق، محرومم
 که شغل رندی و مستی برای خوبان است
 
میان این همه مخلوق در زمین و هوا
غریب تر زهمه ای دریغ انسان است
 
ز لطف شعر خوش پارسی که ریشه ماست

چه روزهای خوشی بین هند و ایران است