ببین آئینه را آئین مستی در سرش باقی ست

خطی از صادر اول کنار دفترش باقی ست

اگر بال عقاب آسمان اندیش را کشتند

ولی پرواز، چون روحی روان در هر پرش باقی ست

تنی از خستگی های سفر، آن مرد عاشق شست

کنار برکه اما هق هق همسنگرش باقی ست

بقای میکده از لعل لب های نگار ماست

شرابی آتشین در خانه ی چشم ترش باقی ست

چنان از خاطرات گرم دریا زندگی جاری ست

که حتی سنگ خارا شوق خون در پیکرش باقی ست

بیا اینجا کنار خانه ی خورشید دل بنشین

هزاران کهکشان در آستین اخترش باقی ست

کدامین بخت شورشگر فتاده آتش اش بر دل؟

که بر جان سحرگاهان شکوه افسرش باقی ست

تبسم می کند گلدان و گل در دیده می خندد

مگر در باغ گل، اسطوره ای با ساغرش باقی ست؟

همای لطف یزدانی فکنده سایه بر ایران

بر ایران شوکت خورشید و گیسوی زرش باقی ست

                                                سوم آذر نود