دیشب چمن خیال گُل کرد

یا شاهد شعر جلوه گر بود ؟!

نی- نی غلط است، گلشن عشق :

جولانگه ی مردمِ نظر بود

زیبا چمنی چو فکر شاعر

آیینه ی حُسن خودنگر بود

دامان هوا ز لطف شبنم

از روح فرشته شسته تر بود

در هر رگ گل فروغ مهتاب

روشنگر آیت هنر بود

هر لؤ لؤ شبنم: عکس مه داشت

آغوش ستاره پُر قمر بود

آری: وزش نسیم گلها

آهسته ولی جنون اثر بود

من پای گلی نشسته سرشار

بلبل سر شاخ نغمه گر بود

گرمی امید و آتش شوق

هر لحظه به سینه شعله ور بود

دل آمدنش خیال می بست

جز عشق ز هر چه بی خبر بود

مژگان به رهش ستاره می ریخت

در سینه ی آسمان شرر بود

یکبار تکان گلبنم خواند

دیدم که قیامتی دگر بود

خرشید ز سایه ی گلی خاست

یا حور به جامه ی بشر بود؟

یا او که دلم به انتظارش:

هر لحظه به فکر صد خطر بود

آری!... بخدا بت من آنجا

چون نور به دیده جلوه گر بود

سرشار و بحُسن خویش مغرور

می بر کف و نشه اش بسر بود

پیمانه به من گرفت و خندید

وآن هر دو لبش ز باده تر بود

گفتم: نستانم ار نگوئی:

کاینجا به منت کی راهبر بود ؟

گفتا: به سلامت کسی نوش!...

کآزادی و عشقش همسفر بود

زین بیش نمیتوان سخن گفت

در عالم هوش همین قدر بود

بارق شفیعی

کابل

۵/۵/١٣٣۵