ما اگر باز به اسرار جهان می خندیم
پیش غمخانه ی دل، ناله کنان می خندیم
 
طاق ابروی نگارم چو تمنای دل است
تیر مژگان که نشیند، به کمان می خندیم
 
در گلستان خبر از داغ دل و اشک نبود
گرچه ما پیش شقایق، نگران می خندیم
 
خاک آدم همه در سینه ی ساغر گِل شد
نزد آن کوزه گر پیر، جوان می خندیم
 
جامش آن ساقی رضوان به کَفَم دوش نداد
تا به کف آرم از او، خیره به آن می خندیم
 
غنچه در باغ تماشا « ز تجلی دم زد »
چون لبش بوسه زند، جمله عیان می خندیم
 
دیگران را چو خبر نیست از اندیشه ی ما
نزد آیینه، نه پیش دگران می خندیم
 
ما که در آتش جانانه ی غم سوخته ایم
هم سرانجام، هم آغاز و میان می خندیم