... و گفت: " رکعتان فی العشق... " . نسیم  زمزمه ی پرسش در مردمان پیچید. و گزمگان سپید چشم و بی آزرم هم در چند و چون کلام او، سبیل آویخته را تابیده، گزلیک را در غلاف به غرش خواندند. و کسی ندانست کلامش را. جز یک تن. و آن شبلی بود. همان که گل انداخت حسین ابن منصور را. هنگام که مردمانش سنگ می زدند. و چون حسین ابن منصور هنوز در خرقه می زیست، پس! به گل اندازی شبلی " آخ " گفت. از آن رو که از شبلی چنین کار رندانه را نمی دانست. و چه می گویم! او از بنیاد، رندی نمی دانست. پروایش نبود تا در گذر و معبر، بد مستی کند. شلنگ انداز برود و بانگ بردارد: " لا فی جبةی الا الله ". و " انا الحق ". و همین بی پروایی کارش بساخت و خلیفه به حیلت و نیرنگ، فتوا از جنید بخواست کشتن او را. و شبلی، رندی بود شگفت و می دانست این گل از چه روست. و چرا بایدش انداخت. رند می آزماید. و شبلی حلاج را آزمود. شبلیان آگاهند، آنکه عارف است و رهسپار به قتلگاه، نه سنگ و سنگ انداز را در چشم می آورد ونه گل و گل انداز را. نه از سنگ می نالد و نه از گل. که هر دو یکی است. و شاید هم هیچ. که هر چه هست اوست. ومگر حلاج، در خلسه ی خلوت و معرکه ی جلوت آواز نداده بود که " در میان جبه ی من جز او نیست؟ وقتی او باشد " چه جای شکر و شکایت زنقش نیک و بد است " (۱) ... و شبلی گل انداخت. چه، گل برای حلاج که می رفت به خون سرخ، جامه بر تن کند، ایهامی شگفت داشت. و حلاج ندانست و آخ گفت.  ... و حلاج در خرقه می زیست. وخرقه، خود رنگ تعلق بود و دلبستن. و حلاج را بر این حجاب شگفت نفس راه نبود. که حلاج از خرقه، جلوه می خواست. و از جلوه، درنگ اتحاد و وصل. بی آنکه دریابد که جلوه، فقط برای" او " ست. و عاشق جلوه گر، هنوز چندین دانگ مانده تا دیگر هیچ نبیند جز او. که: وحده لا الله الا هو. ... و شبلی را شاید در آن واپسین دقایق زیست حلاج، سر آن بود تا این لطیفه و دقیقه را بر او فاش کند، اما حلاج درنیافت. که اگر درمی یافت به لبخندی شیرین، رایحه ی گل را به جان نیوش می کرد و در شبلی به شوق می نگریست و می گذشت. ***

*** این درنگ من است بر حکایت حلاج و شبلی. آنگاه که می بردند تا بر دارش کشند.

پانوشت:

۱- وامی است از حضرت حافظ. که گفت: چه جای شکر وشکایت ز نقش نیک و بد است / که بر صحیفه ی هستی رقم نخواهد ماند.