ای آفتاب روشن عشق  وقتی  نمی تابی     حقیرم

چون سایه ای در متن  غاری موهوم وتاریکی پذیرم

مثل سوالی بی جوابم   در    لحظه های  ناصبوری

یک فرصت  از  دست رفته در  وقتهای  ناگزیرم

در چنبر نازک دلیها   احساس تردی نیستم  بیش

در خود شکستم  یا شکستند یاران ازجان کرده سیرم

عمریست روح  خسته ام  را در پیکری تابوت گونه

با خود به هر سو می کشانم بی انتها باشد  مسیرم

از هیچ لبخندی نیامد عشقی به پشتیبانی    دل

دستی نگفت از مهربانی بگذار دستت را  بگیرم

آزادیم را عقل حتی کاری عبث دانست زیرا

در پیله ی خویشم گرفتار در دام رویاها اسیرم

در فصلهای تشنه کامی یک جرعه آبم کس نبخشید

چشم انتظار لطف باران چون تکدرختی در کویرم

ویرانه جویی زار و خسته چون جغدهای ناخجسته

ای بال و پرهای شکسته ! رخصت بمانم یا بمیرم .