شاخه ی زردِ چناری که فتاده ست در این کوچه ی تنگ
باعثِ ذکر کسی هست که درعرش حکومت دارد !
 
آری !

مثلِ تردید که با آمدنِ عینِ یقین
می شود زیباتر
 مثلِ ایمانِ زمین
مثلِ نیلوفر و یاسِ لبِ جوی
مثلِ دریاچه ی خشکی که دعا می خواند
مثل هُدهُد که مُناجات ز او می بینم
مثل آوازِ چکاوُک که خودش ذکر و نواست
مثل سطحی آرام
یا هبوطی که قیاس است و در پنجره ای رو به خدا
می دهد وعده ی فروردین ماه 
و سپس
می نوازد خود را  !
 


م جعفری