(( شیر غرّان  ِ کنام  ِ حیدری ))

چون  غــروب روز   عاشور ا  رسيد

زينب از   احـوال   يـاران   وارسيد

تشنه  و  نالان  ، لب  شط    فـرات

ساغري  مي جست  از  آب  حیات

ديد ساقي يك  طرف افتاده مست

ساغرش آن سوي ديگربادو دست

دشت ، از  گلهاي ِ پرپر  ، پـُر  شده

خاك ، قربانگاه ِ مـاه  و  خور  شده

پيكــر  ِ خورشيـد ها  بــر روي  خاك

پاره پاره ، قطعـه قطعـه ، چاك چاك

سر ندارد هيچ  پيــكــر روی تن

يك طرف افتاده سر ، يــك سو  بدن

لاله ها پژ مرده  بــر  روي  زميـن

ديدگان ِ آسمان ســـو ی ِ زميـن

پيروان ِ كفر  و از ايمـان  بـري

مي برند انگشت ، با انـگشتري

بس كه خون و خاك ، درهم برده سر

باز  نشناسد   پدر   را   از    پسر

عرشيان ، الله و  اكبر  مي زنند

از عزا بر سينه  و سر مي زنند

خرمن ِ گل غرق در درياي  خون

عقــل حيــران گشته در كار جنون

نــازنيـن  گلهـــاي ِ بــاغ  ِ  آفتــاب

رفته پيش از وقت لالايي بـه خواب

خيمه ها  يا شعله ور  ، يـا  سوخته

 آتش ِ كين   هر   طـرف   افــروخته

خاك امشب ، كمترازخورشيد نيست

در  شرافتمنديش  ، تـرديد  نيست

لحظه ها سنگين و تلخ  و  سختگير

داغ  و درد و رنج و حرمان در مسير

مي كنـد بيـداد ، ظلم و كفر  و كين

دوست نا پيدا  و دشمن در كمين

مانده  زينب مات  ،  از   بيـداد ها

در گـلـويش بغضي از   فـريـادهـا

مانده همچون كوه ، از انـد وه  سرد

در تنش جاري غم و طـوفـان و درد

زينـب  اينــك  قهرمان ِ كــربلاست

او  به  هر تعبيــر  جان  ِ كـربلاست

كــربلا  شخصـيت  از  زينب  گــرفت

تــاب  عـاشورایی  ، از او تب گرفت

گرچه سر زد عشق از خون  ِ حسين

نظم  هستي  گشت قانون ِ حسين

كاروان  ِ  كـــربلا   خــورشيــد   وار

گشت در هر سـوي گيتي بي قـرار

زينب   اينجا   بي قراري   مي كنـد

دشت  جـان   را   آبيــاري  مي كنـد

شاید اینجا  اشـك درمــان  غــم است

گـريه زخـم  داغ ها  را  مرهم است

گـرچـه ازداغي كه زينب ديده است

اشك درچشمان او خشكيـده است

جان  ِ او   آني   نمي گيــرد قـرار

كودكان   بر  گرد  ِ او   پروانه  وار

لاله هاي ِ  كوچك  ِ  دشمن ستيز

دم  به  دم از بيم  ِ دشمن در  گريز

در  بيابان ،  زار و سرگردان شده

پشت  ِ هر خاري ، گلي پنهان  شده

زينب  اينجا  مادري  غم پرور  است

 آه او جانسوز  و آتش گستر  است

مي كشد ا ز  سوز  ِ دل  آهسته آه

گريه   را   طاقت    نمي آرد   نگاه

بر   فراز  كشته هاي ِ  غرق ِ خون

ايستاده  مثل   كوهي   سر نگون

داغ  ِ  گـلهـا  را  تمــاشا   مي كنــد

مردن  ِ  خود  را  ،  تمنــا   مي كنــد

بـر لبش  همواره    ذكر  ِ يـا حسين

جان  و  دل  پيوسته  دارد با حسين

شاهد ِ اين عشق سوزان زينب است

 جان ِ اين طوفنده طـوفان زينب است

كوه اگر   مي بود  خـم مي شد زغم

قامت   زينب   نشد   يـك   ذره    خـم

زير بار ِغصه ها  چـون  كوه  مـانـد

استوار و  محكـم  و   نستــوه  مانــد

دشمنش  دارد بـه چنـگ خود اسيــر

 ليك می غرّد به دشمن مثـل  ِ شيــر

شيـــــر  غــــــران ِ  كنــــام  ِ حيــدري

مـي خـروشـد  بــا  كـلام  ِ حـيــدري

سـوز  ِ دل از او ، زبان از حيـدر است

ساز  ِ  او را  شور و حالي  ديگر است

                             محمد روحانی ( نجوا کاشانی )

http://golestanesheroadab.persianblog.ir/

http://www.boostanetanz.blogfa.com/