جلوه می کرد در دلش که بنوش، کف دستی ولی نخورد از آب

آب را ریخت، آبرو برداشت، باخت جان را به عشق و بُرد از آب

مرد لب تشنه دل به دریا زد، آب از دیدن عطش جا زد

بغض در بغض آرزوی لبش، چه گلوها که می فشرد از آب

خسته از خون و خنجر و خاره، مرد و یک کوفه نفس امّاره

و منَ الماء کُلُّ شَی ءٍ حَی، تشنه جنگید و تشنه مُرد از آب

مثل تسبیح پاره دانه اشک، می چکید از نگاه خسته مشک

با نگاهی که دانه دانه عطش، هر نفس آه می شمرد از آب

پس چه شد سنّت مسلمانی، آب در وقت ذبح قربانی؟!

تشنگی باز هم در این میدان جان سالم به در نبرد از آب

کِی اثر می کند به سنگ دلش، آنکه با کین سرشته آب و گلش

دل سنگ و هزار قطره اشک، آب حتی تکان نخورد از آب

این طرف کودکی گلویش را…آنطرف تر ولی عمویش را…

خون عشق است و رنگ و بویش را، نتوان تا ابد سترد از آب