سوختم چـــون شمـــــــع اگر در انزوای سوختن

پایـــداری دارم امـــــــــّا در فنــــــــــــای سوختن

شعلــــه بر می خــــــیزد آهم از نهاد امّا ز شوق

تا بســــوزم باز می افـــــــــــتد به پــای سوختن

هرسحرچشمم فروغـــــی تازه می یــــابد، چرا ؟

بـــس کــه بیتــــــــابم بـــــــرای ناشتای سوختن

هیچ نشـــناسیم ســـــــر از پــــــای در بزم شرار

بس کــــه دل سرشــــار شد  از اشتهای سوختن

دارد ایــــن دل همچـــــو شمعی خطّ سیر ثابت از

ابتــدای ســـوختــــــن تــــــا انتـــــــهای سوختن

کس ندیــده ست و نخــــــواهد دید بی تردید پس

جامـــه بر انــــــدام مـــــا جـــز از ردای سوختن

هرکه همچون ما دلش طرفی نبست ازعشق هیچ

پی نخــواهـــــد بــــــرد بر راز بقــــــای سوختن

شـــــعله در سینــــــای دل داریم مـــــا در اهتزاز

بـا مسمـــــّی تـــر نبینــــــی از لــــــوای سوختن

سوختیـــــم امّــــــا کســـــی خاکستری از ما ندید

دود مـــــا در آسمــــــان دارد هـــــــوای سوختن

بــــــود ها بر بـــــــاد خواهـــــد داد از مـا دودها

چون نـــــدارد نای مــــــا جــــز از نوای سوختن

« شیخ صنعـــــــان خرقـه رهن خانه ی خمّارداشت »

تا بیــــــالاید وجـــــــودش را صفـــــای سوخـتن

جامـــــه بـــــر اندام ما دیدی که تاول تاول است

مرهمـــــی داریـم بر تـــــن از شفــــــای سوختن

ایمنم مــــــن از خطا پیمـــائی پاهـــــــای خویش

چشم هایت می دهندم چــــــون گـــــرای سوختن

در وجــــــودم از بقـــــایای عرض چیــزی نماند

جوهــرم دارد هنـــــوز امّــــــا بنــــــای سوختن