عشق  را  زمزمه پرداز       قدیم است    حسین

آشنا  را    به    سراپرده     ندیم است     حسین

ای دل  از  رهگذرش بوی  خوش دوست طلب

که   ز  جنات     فرحبخش  نسیم است    حسین

سید   اهل  بهشت است که  از    جانب     یار

به مشام دل و جان طرفه   شمیم است    حسین

برتر  از انس وملک  یافته     تشریف    مقام

که  به  میخانه ی توحید   مقیم است     حسین

سرمه ی چشم خرد باد   غبار          حرمش

که  به  اسلام شرف بخش حریم است حسین

نخبه ی مدرسه ی عشق و شهادت شده چون

نکته آموز   ز  استاد    حکیم است   حسین

به سلام آمده  جبریل   امین     در   حرمش

که عظیم است وسلیم است وکریم است حسین.