كاش با قافله همسو گشتن
 
فصل پاييز كه از راه رسيد
بادي از غرب زمين آمد و با خط درشت
جمله اي روي در باغ نوشت :
كه من از رنگ طلايي غروب هديه آورده ام از راه دراز
هر درختي كه تقاضا بدهد ،زودتر موي سرش رنگ شود
****
باداز لاي درختان كه گذشت ،كاج خود را به كري زد نشنيد
زآنطرف پير چناران بلند، زودتر از همه با خنده دويد
گفت : من طالب خورشيدم و نور و دلم نازك و از جنس بلور
دوست دارم كه دراين باغ بزرگ ، زودتر موي سرم رنگ شود
تك نوازي نكنم در دل باغ ،ساز من با تو هماهنگ شود
****
باد تا ديد چنار عاشق اوست ،آمد آرام در اطراف درخت
دست بر كيسه حنا كرد و كشيد، رنگي از سرخي خورشيد قشنگ
سرو چاييد به خويش از سر ذوق، تا شروع كرد به رنگ آميزي
كاج با حسرت از آنسو نگريست، رنگ پاشيد روي تبريزي
****
كم كمك باغ پر از زردي و نور
فصل پاييز شد و سرد و نمور
كاج ميخواست كه تك رنگ  شود
غافل از آنكه در اين جنگل زرد
تك و تنها شده دلتنگ شود
هر چه فرياد كشيد از ته دل ناله اش هيچ به جايي نرسيد
در پي همسخني بود به باغ ،هيچ كس ناله او را نشنيد
***
با خودش گفت چه كاريست عبس،
خودسري كردن و تك رنگ  شدن
كاش با قافله همسو گشتن!
كاش با يار هماهنگ شدن
***
حسين غريب