يادتان هست يارِ هم بوديم
همه جا در كنارِ هم بوديم

درپي يك امير مي رفتيم
همه از يك مسير مي رفتيم

آن چه حرف خداست مي گفتيم
مثل آيينه راست مي گفتيم

عاشق و دوستدار هم بوديم
باعث اقتدار هم بود يم

هركسي جوهر و جلايي داشت
صورت وصبغه ي خدايي داشت

تا كه نام عزيز مي آمد
شهر در رستخيز مي آمد

مثل گل رو بروي هم بوديم
حافظ آبروي هم بوديم

گل سرخ و سفيد دل مي برد
ميوه تا مي رسيد دل مي برد

دشت ايمان پراز شقايق بود
لاله مي گشت هر كه لايق بود

پاكيِ و غيرت و غرور چه شد
آنهمه جرئت و حضور چه شد

خنده ها روي لب چرا افسرد؟
گل انسانيت مگر پژمرد ؟

پير هم چهره ي جوان مي شد
جهد مي كرد و قهرمان مي شد

خطبه خوان بود بي غل و بي غش
دردل آب ها نبود آتش

سخن پوچ و حرف خام نبود
نقد ها تيغ انتقام نبود

موعظه روشن و ولايي بود
خالي از رنگ خود نمايي بود

آه وافسوس آن بهار چه شد
آن همه نقش بي شمار چه شد

عشق ها بوي ايمني مي داد
از دل سنگ روشني مي زاد

بايد از اشتباه بر گرديم

صادقانه به راه بر گرديم

لايق مدح و آفرين بوديد

آن زماني كه خوشه چين بوديد

چه شد آن ُخلق و خوي انسان ساز
به كجا رفت آن طليعه ي ناز

كينه و دشمني به نام خدا ؟
جنگ و اهريمني به نام خدا ؟

آب و آيينه ها كجا رفتند
اهل دين و دعا كجا رفتند

يادتان هست عيد با ما بود
كاروان اميد با مابود

بار ديگر صفا ي ما برگرد
اي خدايِ خدايِ ما برگرد

شعر هاتان همه كنايه شدند
خط به خط باعث گلايه شدند

تا كه خورشيد عشق مي تابيد
چشم ما روز وشب نمي خوابيد

بايد از انتقام بر گرديم
از بت اتهام بر گرديم

هر كسي فتنه مي كند خام است
يا كه در بند نفس بد نام است

صاحب پست ها اگر پَستند
دست بيگانگان سر مستند

حيله گرها مسير مي بندند
دام در راه شير مي بندد

با حلال و حرام خوكردند
هر چه كردند بي وضو كردند

شهر اگر شور گشت و عاصي شد
فكر و ذكر و دعا سياسي شد

خط خطي كرده ايد مردم را
بازهم خورده ايد گندم را

آتشي زاد و نورتان را برد
روحتان با نفوذ شيطان مرد

با مسلمان خام در گيرم
همه با اين مقام در گيرم

بيش ازاين كار را گره نزنيد
دست ابرار را گره نزنيد

دوستان هر كه بسته ي خط شد
گر چه علامه بود منحط شد

هر كسي را گروه ناكس برد
نامش از نامه ي خدا خط خورد

از چپ و راست دور بايد شد
بنده ي ذات نور بايد  شد