غزل مثنوی امام رضا (ع)
" قلم عشق "
ما آینه در آینه حیران رضاییم ...
عمریست که دلبسته یِ ایوانِ طلاییم
سجّاده نشینِ کفِ محرابِ نیازیم
در کعبه یِ موهایِ تو مشغولِ تو دعاییم
هر کس به طریقی به مُرادش رسد و ما ...
از روزِ ازل دست به دامانِ شماییم
چون کفترِ سرگشته ز کاشانه پریدیم
تا بارِ دگر در حرمت بال گشاییم
هر شام و سحر پشتِ درِ پنجره فولاد ...
مشغولِ نظر بازیِ آن زلفِ رهاییم
زیبایی تو در غزلی ساده نگنجد
باید ز تو با مثنویِ عشق سُراییم
داریم به لب یکسره تسبیحِ خدا را ...
کانداخته در سینه یِ مان مهرِ شما را
از مسجد و از منبر و بتخانه گریزیم
تا بار دگر در خُمِ دل عشق بریزیم
حالا که چرا دل به تو بستیم ... بماند ...
دیوانه یِ دیدارِ تو هستیم ... بماند ...
از مَشربه یِ نابِ تو مستیم ... بماند ...
یک عمر به پایِ تو نشستیم... بماند ...
از بس که شکرریزی و شیرین و شِکرخا ...
عالم شده از عشقِ تو یکسر همه شیدا
شک نیست که این مثنوی ام از کرمِ توست
دیباچه یِ دل آینه دارِ قلمِ توست
بر چهره ی آن گرد و غبارِ قدمِ توست
هر جا که بوَد یادِ تو آنجا حرمِ توست
ما گر چه خماریم .. ولی دل به تو بستیم
مردانه هنوزم سرِ پیمانِ الستیم ...
مایی که چنین دل به دل پاکِ تو دادیم ...
با اذنِ شما لب به لب باده نهادیم
گر می بدهی یا ندهی سلسله بندیم
از محضرِ تو دل بکنیم و به که بندیم
روزی که خدا نیّتِ ایجادِ مرا داشت
آب و گِل ما را ز شبستانِ تو برداشت
آنگاه که در کوره یِ عشقِ تو فتادیم
دیدیم در آن شعشعه مجنونِ جوادیم
هر شام و سحر همسفرِ بادِ صباییم
جاروکشِ بی منّتِ آن صحن و سراییم
در کویِ رضا خادمِ بی مزد زیاد است
شاد آنکه جزایِ عملش صحنِ جواد است
ایوانِ عتیقت حرمِ امنِ الهی ست
دُری ست که از پرتوِ تو رنگِ طلایی ست
تا صحنِ طلا هست طربخانه مهیّاست
عشرتکده ی هر شب مان صحنِ ثریّاست
در چنبره یِ طُرّه ی یک ماهِ منیریم ...
شادیم که در پهنه ی این دام اسیریم
زندانِ تو اسلیمی و بندِ تو ختایی ست
با دستِ تو در بند شدن اوجِ رهایی ست
خوش زائرِ سرمست که در بندِ تو باشد
در امنیتِ محضِ پدافندِ تو باشد
" ای رفته پیِ صیدِ غزالان سویِ صحرا ... "
بیهوده مَزن تیر غزالانِ رضا را ...
نالان شده آهو بَره از ناوکِ صیّاد ...
بیحوصله آمد طرفِ پنجره فولاد
در میکده یِ مهرِ رضا یکسره غوغاست
صیدی که بود عاشقِ صیّاد چه زیباست
دارد عجب این قصرِ مُلوکانه صفایی
قربانِ مرامِ تو که همسفره یِ مایی
خطّاطِ ازل با قلمِ عشق نوشته ست
ایوانِ طلا قطعه ای از باغِ بهشت ست
جبریل و ملائک سرِ یک جرعه مُشاعند
با نغمه یِ نقّاره پیِ رقصِ سماعند
دیریست که با مثنویِ عشقِ تو مستند
یکبارِ دگر تشنه یِ شورِ غزل هستند
گویند که ما مستِ تماشایِ رضاییم
از روزِ ازل عاشقِ ایوانِ طلاییم
آهسته میانِ خمِ گیسوت نشستیم
هر قدر پریشان کنی اش باز رضاییم
پرسند خلایق که در این شهر چه جویید
گوییم در این بادیه دنبالِ بقاییم
جعد است ولی کعبه یِ آمالِ دلِ ماست
عمریست که بر درگهِ این خانه گداییم
امروز نشستیم به بستانِ خراسان
فردایِ دگر با کرمش کرب و بلاییم
مهران ساغری
97/04/31
السلام علیک یا انیس النفوس ...