وقتي  سخن به ياد ِ تو  آغاز ميكنم
 چون غنچه اي به دست تو،سر،بازميكنم

دلخوش به مهرباني ات اي مهربانترين
تا بام عرش ِ لطف تو پرواز ميكنم

وقتي كه دست مهرتوبرشانه ي من است
برهر چه جن و انس و ملك  ناز ميكنم

من با نسيم  حكمت  حمد و ثناي تو
همچون مسيح آينه ، اعجاز ميكنم

غم مي زدايي ا زدل غمگين و خسته ام
تا گوشه اي زسفره ي  دل باز ميكنم

 با لطف بي نشان تو" يا ايها الودود"
خود را به موج حادثه دمساز ميكنم

من با شمار آنچه به من لطف كرده اي
يك گوشه اي ز لطف  تو ابراز ميكنم


حسين غريب