ما سبکباران ساغرِ خورده ی دیوانه ایم
از ازل خلوت نشینِ گوشه ی میخانه ایم
پیشِ ما دلدادگان میخانه و مسجد یکی ست
چون نمک گیرِ شرابِ نابِ صاحبخانه ایم
صدرِ این مجلس از آن پاکبازان ست و ما ...
لا به لای میگساران در پیِ پروانه ایم
خوبرویان همنشینِ شمعِ این محفل شوند
ما سیه رویان قرینِ باده و پیمانه ایم
با تفاخُر در طریقت پرده داری میکنند
وا مگر ما بیدلان از عالمی بیگانه ایم ...؟
چلچراغ روشن اند و صاحبانِ دولت اند
ما گلیمی کهنه در بیغوله ی کاشانه ایم
گر چه ما گندم نمایان زرد و آفت خورده ایم
لیک در کوی وفا بازیگری مردانه ایم
خوب و خوش در محضرِ لولی وشان هستند و ما ...
در فراقِ یارِ جانی این چنین ویرانه ایم
کاش ساقی پُر کند پیمانه از خونِ جگر ...
تا بفهمد مدّعی ما مردمی فرزانه ایم
آنکه را دلبر بود پیشش مداوم غم مباد
وی چه داند ما خمارِ گوهری دُردانه ایم
مهران ساغری
۹۷/۰۴/۰۵