نذر سقای تشنه لب کربلا، حضرت ابوالفضل العباس(ع)

در مشت گرفت آب و بی تاب نشد               

شرمنده ی اهل بیت و اصحاب نشد

در حیرتم از عطش که مانند فرات              

از شـــرم لب تشنه ی او  آب نشد

*

در چشم فرات عکس ماه افتاده است      

یک هاله به رنگ اشک و آه افتاده است

آن دست بنازم که جلوتـر از پــــــــا           

در راه وصال حق به راه افتاده است

*

تا بر تــــن او تیر فزون تــر می شد        

هم  گریه ی  مشک لاله گون تر می شد

می گفت: سلام باد بر خون حسین!         

وقتی لب تشنه اش ز خـون تر میشد...

*

تــا بر اســـــــــرای خــاک دادند ندا            

خونی پی  فدیه رفت و دستی به فدا

این ریخت به خاک و آن شد از شانه جدا     

این خون خدا و آن دگــــــــر دست خدا

*

تا ساغــــــر وصـل را به دستش دادند              

چندی ز پی نظــــاره اش استادند

دیدند دو دست او پی سجده ی شکر             

از شانه جــدا شده به خـاک افتادند...