دل خونه مون گرفته نازنین
گَرد غم پاشیدی روی این قفس
توی این هوایی که نیستی برام
سخته تنهایی کشیدنِ نفس

تو همیشه دسّاتو دادی تا من
باهاشون تا ابرا پر بگیرمو
حالا انصافه که نیستی و مثه
یه پرنده تو قفس بمیرمو؟

دیگه روزا رو دارم کم میارم
بدون تو آسمون آبی که نیس
شبا دل میگیره از سیاهیا
آخه شبها دیگه مهتابی که نیس

غزلامو دسِّ باد دادمشون
حالا که نیستی ردیف با دل من
شده خالی از غزل دفترمو
حالا برگه هاش پر از سپیدی ان

حالا شبها منم و یه پنجره
باد پاییزی و عطر پیرهنت
داره پر میشه اتاق از نفسات،
خواب و رویای دوباره دیدنت

حالا شب ها منو فالِ حافظو
قسم وآیه و شاخه ی نبات
میگه یوسفت میاد غصه نخور
بیا کنعان منو بده نجات

لای حافظ دوتا گلبرگای رز
پیچیده ریتم صدات توو گوشمو
غزل و حافظ و خاطراتمون
سخته بار رفتننت رو دوشمو

بوی بارون و صدای آسمون
دوباره یاد تو میفتم و باز
بغض و هم نوای ابرا شدنو
بیا تو با قلب عاشقم بساز

بیا تا دوباره پیدا کنمت
همون آدم همیشگی بشی
منو میشناسی؟همونم که یه روز
گفته بودی تا ابد عاشقشی

گلای نرگسو بازم میارم
توی ایوون می شینم منتظرت
خدا می شنوه صدامو اگه باز
دور تسبیح بگیرم به خاطرت

هق هقای آسمونو می شنوی؟
بویِ بارونیِ خاکِ کوچه ها...
توو همون خونه هنوز منتظرم
تا بیای نفس بدی به این هوا

خونه تاریکه بدون بودنت
همه ی چشم و چراغ خونمون
منو می ترسونه این سیاهیا
بیا تا همیشه پیش من بمون

بیا این دوریِ اجباریو از
سر این زندگی وا کن عزیزم
دوباره مثل همون گذشته ها
منو "خانومم" صدا کن عزیزم...