دلتنگ توام حضرت آرامش جانم
بی روی مَهَت زردم و درگیر خزانم

گمگشته ی راهت شده ام آیه ی مقصود
با نور نگاهت بده یک ره تو نشانم

بر رود نگاهت تن مَه رام و روانست
طوفان نشوی سر برود ماه روانم

مهتاب منی!آینه درآینه ماهی
من پنجره در پنجره درگیر شبانم

بردی دل من با نگهت لحظه رفتن
تا حرف سفر را تو شنیدی ز دهانم

هرجا بروم یاد تو چون سایه به دنبال،
می آیدو من سرخوش از این یار نهانم

یارا تو همان بارش باران بهاری
من همچو کویری شده خشکیده جهانم