مادر! سلام، رنگ رُخت حرف می زند
زلفت به رنگِ روشنیِ برف می زند
مادر! سلام،شهبانوی بی ادعا تویی
تک واژه ی بی انتها در جمله ها ، تویی
شعرم فدای یک دهن از خنده های تو
صدها غزل، کم است بگویم برای تو
جان چیست، هیچ تا که تو هستی کنار من
جانم فدای نام تو ای اعتبار من!
من با کدام شعرِ غزلگونه خوانمت؟
یاس و اقاقیا و گل پونه خوانمت!
از صبر و استقامتت افسانه ساختی
تعبیر شمع و آتش و پروانه ساختی
ایثار، واژه ای که شده وامدار تو
خورشید عشق، حرف ندارد کنار تو  
مادر! نمی شود که از احساسِ تَر نوشت
باید غزل نوشت، ولی مختصر نوشت
ای بانوی فرشته خصالِ بشر نما!
ای اعتبار عشق مرا معتبر نما
دارم تلاش می کنم در بین واژه ها
با یک صفت، به وصف در آرم کمی تو را
مِهری؟ بلی، محبتی؟ آری ولی چقدر
عشقی؟ بلی، نجابتی در هفت شهر دهر
در ساحتِ مبارکِ زن، ابتدا تویی
این مختصر بس است که بی انتها تویی.