کــــربـلا در انتــــــظارِ کـــاروان

جــای جـــایش ازعطش تفتیده بـود

درفضــــــای آبی انـــدیشــه اش

هجــرت خــورشیـد را کِی دیده بود

کــهکشــانی در رکــاب آفتــــاب

خیمه زد  در آن کویـــرِ ســوخته

مهـــربـان آن کاروانِ سبــزپـــوش

بــوسه زد بــرشعله ای افـــروختـه

درمسیــرِ آن حضـــور تــابنـــاک

غـــرقِ رؤیـــایی بلورین بود، رود

غــافل از آن که ســواران تشنه انـد

ورنه سـر می داد بـــانگِ رود رود

کـــربلا بــا  چشـم هایی تیــزبین

ازدحـــامی از هــزاران تشنـه دیـــد

یک طــرف لب تشنگان اهـــل ِبیت

یک طـرف لب های تیــز دشنه دید

عاشقان  بـر دامن مـــولای خویش

همچو اشک از دیده جاری می شدند

از گُلِ  او می گـــرفتنــــد   آبـــــرو

یک به یک آنجـــا بهاری می شدند

نــــوجـــوانی  از تبـــارِ  مجتبی

بـوسه ای بـــر تیغه ی   شمشیرزد

خونِ  قـاسم    برفرازِ       تیغ ها

بــاده از پیمانه ی  تقدیــــر زد

در عبــور از لحظه هایی ســوزناک

آسمــان مبهوتِ آن  هنگامه شد

داغ ها از پیکـــر اکبـــر  چکیــد

خود الفبایی بــر این غمنــامه شد

مَشک خالی بود و سقّا غـرقِ خون

غصّه را حتّی فُرات احساس کرد

در کنـــارِ دست هـایی  بی رمق

گــریه بـر شیـــداییِ عبّاس کرد

در هــــوای  داغــــدارِ   نینـــوا

شاخه ی عطشانِ اصغـر غنچه کرد

از گلـوی نازکش  خـون  می چکید

وای در آن لحظه ها مولا چه کرد

درضمیــرِ آن ســـوارِ تشنــه لب

کـربلا هم ذکـرِ یارب بود و بس

یک قدم تا وصل باقی بود و آن

بی قــراری های زینب بـود و بس

فصلِ غم بـود و غروبی پُــر غبــار

داغ سنگین بــود و تنها یک سـوار

بــر تنش از زخـم ها  روییـد گُل

بــارها  تکــرار شــد آن نـوبهـار

ماتمِ گودال و جسمی  چاک چاک

بُــرد  تـا ژرفــای قلبــم التهاب

لب  فــروبستـم  خـدایـا  طاقتی

بـر زمین  افتــاد  آخــر آفتـاب