می‌خوانی‌ام با نغمه‌هایِ کوچه‌ بازاری

در لاله‌زار و کافه‌هایِ لختِ تکراری

تا می‌رسد دل بر سرِ میزِ نگاهِ تو

با بِشکنی ، رقصی ، بپرسی دوستم‌داری؟

پوشیده‌ای رختی به عریانی سر و سینه

بی روسری مو را پریشان می‌کنی‌ ، آری!

با تق تقِ کفشی که بلعیده دوپایت را

اصرار داری بر دلم آتش تو بگذاری

می‌خندی و در چالِ گونه‌ات چو برمودا

گم می‌شود منظومهٔ شمسی به گفتاری 

جایِ شرابِ کهنهٔ چشمانِ شهلایت

می‌نوشم از قهوهٔ تلخ و زهرِ قاجاری

آمارِ نبضم را بگیری بعدِ هر چشمک

بالایِ دستورِ پزشکی‌ست به ناچاری

چون شمعِ جمعِ گنجِ هر موزه پُر از اعجاز

مضمونِ بی مانند و بی همتا و تکراری 

چون یُوزِ ایرانی که کمیاب‌ست ، در شعرم

می‌بینم‌ات امشب به خواب و یا که بیداری

سیدمحمدرضالاهیجی