کشتی عشق به دریای جنون باز چرا؟!

بال و پر سوخته سی مرغ به خون باز چرا؟

تا که سیمرغ به جان و دلمان می افتد

قله ی قاف به یکباره نگون باز چرا؟

آتش و آب سراپای دلم را سوزاند

غرق شد کشتی و داغی به فزون باز چرا؟

کاشکی بال و پر مرغ هوا ایمن بود

کشتی عشق نگردید مصون باز چرا؟

سوختیم از خبر حادثه ها، وای از غم

قلمم گشته به یکباره زبون باز چرا؟

حالی از جنس غم و درد مرا سوخته است

آتش حسرت و این سوز درون باز چرا؟

غربت سوختگان جان غزل را سوزاند

دل ما غرق غم و آتش و خون باز چرا؟!

      زهرا علی بابایی