"کلید ..."
خواب دیدم عبید زاکانی
با من و شاعران تهرانی
همه مهمان حضرت عشقیم
تا که بر پا شود غزلخوانی
هر کسی درسرش خیالی داشت
شعرهایی که خوب می دانی
شاعری عاشقانه ای را خواند
از بهار و بنفشه درمانی
شاعری با ترانه های قشنگ
خواند شعری ز نابسامانی
آنکه پولش شبانه غارت شد
گفت از خاوری و زنجانی
شاعری از سرای تهرانسر
معترض شد به "فضل رحمانی"*
گفت: در این جهنّم سوزان
چون قناری شدیم زندانی
کودکان تشنه اند و بی نان در
حسرت سیب سرخ لبنانی
ما که از درد این و آن گفتیم
نامه ها را چرا نمی خوانی؟
آسمان تیره شد دلم لرزید
بی قرارم زمکر شیطانی
رفته کشتی به سمت اقیانوس
شیخ بر منبر و سخنرانی
اشک جاری شد از دو چشم یکی
گفت: بیزارم از مسلمانی
شاعری آرزوی رفتن کرد
از جهان با دو شعر خاقانی
شاعر دیگری رسید از راه
با غزل در هوای بارانی
آرزویش غروبِ غم بود و
نا امید از کلید روحانی
میکروفون تا بدست من افتاد
“بنده”خواندم دو بند تنبانی
هدیه کردم سروده هارا بر
حضرتش در زمان بحرانی
11 / 10/ 96