فرازی از الهی نامه و مناجاتنامه حقیر فقیر سراپاتقصیر

الهی

اگر گناهانی که بندگانت مرتکب می شوند ، در دادگاه خلق به آن رسیدگی می شد ، هزار بار آنان را می سوختند ، اما تو آنقدر کریم و بزرگی که بنده ات را فقط با یک توبه می بخشائی و او را از مقرّبان خود می نمائی و به او نعمتِ بسیار عطا می فرمائی و دستانش را می گیری و او را از ظلمات به نور راهنمائی می کنی و او را در فراز و نشیب هایِ زندگی نجات می دهی ؛ 
پس ای هستی بخش 
مرا ببخش اگر به جمادات و نباتات و حیوانات ظلمی کرده ام 
و یا دلِ کبوتری را شکسته ام
و یا بر سنگ هایِ آرام و فتاده  ، پائی زده ام
و یا گلبرگِ گُلی را چیده ام
و یا بسویِ دسته هایِ پرندگانی زیبا ، سنگی پرانده ام
و یا اسبابِ زحمتِ مورچگان شده ام
و یا جوانه یِ گندمی را در زیر پاهایم لِه کرده و بر باد داده ام
و یا آبی زلال را از دهان بُزی گرفته ام
و یا متکبّرانه بر زمین ، آب دهنی انداخته ام
و یا نامِ تو و دوستانت را بی وضو بر زبان آورده ام
و یا دانسته و ندانسته و جاهلانه به قبیله ای ظلمی روا داشته ام
و یا از رویِ هوس ، علفی را به خار سپرده ام
و یا اسبابِ رنجش دیگران شده و یا کسی را رنجانده ام
و یا موجبِ خشمِ مظلومی شده ام  .

بارالها

ای صاحبِ کمالِ مطلق
و ای دستگیرِ هر مستحقّ  
مرا به کارِ خیر و اطاعتِ خود وادار تا مرتکب معصیت نشوم و از ظلم و انحراف دور شوم و طعمِ شیرینِ فضل و رحمت و لُطفت را بچشم و فقط تو را پرستش کنم ، که همواره در حالِ تسبیح تو بودن ، بهترین و والاترین فضیلت هاست

محمدرضا جعفری / فراز چهارم الهی نامه / صفحه هفده